Με λένε Άλκηστη. Αδέλφια έχω, μια αδερφή μικρότερη. Ξέρω ότι, αν ζούσα τότε, 69 χρόνια πριν, θα ΄ χα χάσει τον μπαμπά μου. Το μουσείο με συγκίνησε πολύ, ευαισθητοποιήθηκα πάνω στο θέμα. Τι πέρασαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, όλες αυτές οι γυναίκες που έχασαν τους άνδρες τους και τους γιόκες τους, όλα αυτά τα παιδιά που έμειναν ορφανά από πατέρα... Ποτέ δεν θα το νιώσω πραγματικά, μπορώ μόνο να φαντάζομαι τον πόνο ετούτο, της απώλειας και του χαμού... Ας αναπαύονται στα ουράνια οι ψυχές όλων αυτών των αντρών που δεν έφταιγαν, αλλά πλήρωσαν...

Η μνήμη των εκτελεσθέντων και των γεγονότων της ιστορίας μας, αλλά και η λήθη, δηλαδή η ευχή να μην πραγματοποιηθούν ποτέ πια ανάλογες θηριωδίες στην ανθρωπότητα, είναι το μήνυμα αυτού του μουσείου, ουσιαστικά προσκυνήματος στον τόπο της θυσίας.

Μένω άφωνη! Το μεγαλύτερο έγκλημα της ανθρωπότητας του 20ου αιώνα. Τιμή σε αυτούς που έπεσαν για να μπορούμε εμείς σήμερα να ζούμε ελεύθεροι. Αιωνία η μνήμη τους. Συγγνώμη για τον γραφικό χαρακτήρα, είμαι συγκλονισμένη.