«Πνοές Ειρήνης-Τα παιδιά γράφουν για τα παιδιά…»

« Είναι ανάγκη να εκφράζεται ο ποιητής , ο οποίος μοιάζει λίγο με το μάντη. Τουλάχιστον πολλοί αρχαίοι σοφοί έχουν συνδυάσει πάντοτε τον ποιητή με το μάντη, γιατί βλέπει το μέλλον, το αισθάνεται , έχει μια διόραση, έχει μια αίσθηση, που δεν έχουν οι άλλοι άνθρωποι.

Κι αυτά τα παιδιά που αρχίζουν να γράφουν- δεν ξέρω πόσα θα συνεχίσουν να γράφουν και πόσα θα γίνουν πραγματικοί ποιητές- αλλά αυτή τη στιγμή αισθάνονται μέσα τους αυτό το αίσθημα και αναζητούν κάποιο τρόπο να το εκφράσουν. Και οι περισσότεροι βεβαίως γράφουν. Και οι σημερινοί βραβευθέντες, γράφοντας για τη θυσία των Καλαβρυτινών, μετέχουν μ΄αυτόν τον τρόπο πνευματικά στο πένθος όλης της περιοχής, στο πένθος της Ελλάδας.

Αλλά βλέπετε ότι τα πένθη στην Ελλάδα, όταν αναφέρονται σε τέτοιες στιγμές, όπως είναι η 13η Δεκεμβρίου για τα Καλάβρυτα, έχουν και έναν τόνο εορταστικό. Είναι παράδοξο κι όμως ο Έλληνας, τις μεγάλες καταστροφές, όταν είναι εθνικές, τις περιβάλλει μ΄ έναν εορταστικό τόνο, γι΄ αυτό ανταλλάσσουμε ευχές. Σήμερα, αυτήν την καταραμένη ημέρα, λέμε χρόνια πολλά, ακριβώς γιατί αισθανόμαστε ότι αυτή η μνήμη, πρέπει να εορτάζεται, πρέπει να είναι μέσα στο μυαλό μας. Και για είναι μέσα στο μυαλό μας, χρειαζόμαστε εκδηλώσεις και αυτές δεν πρέπει να είναι διαρκώς εκδηλώσεις κλάματος και λυγμών. Είναι εκδηλώσεις πνευματικές, σαν αυτή τώρα των παιδιών.

{…}Και θέλω αυτά τα παιδιά, να τα συγχαρώ μέσα από την καρδιά μου ειλικρινά. Όχι για τυπικούς λόγους, όπως συνήθως λέμε. Αλλά, γιατί είναι η ελπίς του μέλλοντός μας, είναι η νέα γενιά, η οποία προσφέρει από τώρα στο πνεύμα και όχι μόνο στις υλικές απολαύσεις, που άλλωστε δεν είναι απαγορευμένες για τα παιδιά. Δεν ζητούμε να γίνουν υπεράνθρωποι, δεν ζητούμε να αφιερώσουν τη ζωή τους σε ιδανικά, στα οποία ολίγοι άνθρωποι κατορθώνουν να την αφιερώσουν. Ζητούμε όμως, αυτήν την πνευματικότητα να την συνεχίσουν και μ΄ αυτήν την πνευματικότητα να βοηθήσουν τον τόπο μας, ο οποίος τους έχει ανάγκη.

Γι΄ αυτό, αυτή η σεμνή γιορτή, η οποία επακολουθεί του μνημοσύνου στον Τόπο του Θυσιαστηρίου, είναι πάρα πολύ σημαντική»

Κωστής Στεφανόπουλος
τ. Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Η ΚΑΛΑΒΡΥΤΙΝΗ ΜΑΝΑ

Η μάνα το γιο της με πόνο αγκαλιάζει σφιχτά να τον κρατήσει γυρεύει στην ψυχή της βαθιά.

«Σε πήρανε γιε μου νωρίς ακριβέ μου ποιο δάκρυ να τρέξει πώς να σκεπάσει το χώμα το νιο σου κορμί;

Σε πάγωσε γιε μου η νύχτα Πώς να σε ζεστάνω η φτωχή;

Στο κάψανε γιε μου της γιορτής το κουστούμι και τώρα στον τάφο κατεβαίνεις φτωχός.

Και πως την καρδιά μου να κάνω σκληρή σαν την πέτρα για να μην ουρλιάζει να μην καταραστεί;

Γιε μου, πως έγινε πες μου, τούτο το κακό να θάψω η έρημη πατέρα και άντρα και γιο και αδελφό;»

Αγγελική Καράμπελα, Δημοτικό Σχολείο Καλαβρύτων- 1995