Κατσαΐτης Γεώργιος Του Παναγιώτη
Ιδ. Υπάλληλος -(1915-1943)
Γεννήθηκε σ ένα μικρό χωριό το Νεοχώρι Καλαβρύτων. Ήταν γιος του Παναγιώτη Κατσαΐτη και της Τασούλας Τζοβόλου. Είχε άλλα τέσσερα αδέλφια : τον Φώτιο, την Κωνσταντίνα, τη Σοφία και τη Βασιλική.
Διέμενε στα Καλάβρυτα και εργαζόταν στο εμπορικό κατάστημα του θείου του Ιωάννη Τζόβολου (αδελφού της μητέρας του), ο οποίος καταγόταν από το χωριό Τρεχλίστρα Καλαβρύτων. Είχε «τύχη βουνό», έλεγαν τότε οι συγχωριανοί του!
«Ο Γιώργος, όπως αφηγείται η ανιψιά του Ελένη Φωτίου Κατσαΐτη – Μπακαρέζου (στηριζόμενη στις μαρτυρίες του πατέρα της Φώτη και της θείας της Κωνσταντίνας), εκείνη την αποφράδα μέρα -τη Δευτέρα της 13ης Δεκεμβρίου του 1943- βρισκόταν στα Καλάβρυτα. Τις αμέσως προηγούμενες ημέρες είχε προηγηθεί συνομιλία με τη μητέρα του και τον αδελφό του Φώτη, οι οποίοι επέμεναν να φύγει απ τα Καλάβρυτα ‘’μέχρι να ηρεμήσουν τα πράγματα’’, όπως έλεγαν. Όμως εκείνος αρνιόταν λέγοντας ότι δεν άφηνε τον θείο του τον Γιάννη ‘’ξεκρέμαστο’’. Αξιοσημείωτο είναι ότι είχε προηγηθεί προσπάθεια της αδελφής του της Ντίνας, η οποία είχε έρθει από την Αθήνα στα Καλάβρυτα πριν από λίγες μέρες με σκοπό να τον πάρει για να γυρίσουν μαζί στο Νεοχώρι. Ωστόσο, ήταν και πάλι ανένδοτος.
Τα μισόλογα ότι οι Γερμανοί θα κάψουν τα Καλάβρυτα μεταδίδονταν από σπίτι σε σπίτι από την προηγούμενη. Στη διάρκεια της μέρας μαθεύτηκε στο χωριό για το μεγάλο κακό που είχε συμβεί στα Καλάβρυτα χωρίς να γνωρίζει κανείς λεπτομέρειες, κι έτσι τα δυο του αδέλφια ο Φώτης με την Ντίνα ξεκίνησαν να πάνε για να τον βρουν. Στον δρόμο προς τα Καλάβρυτα συνάντησαν περίπολο των Γερμανών. Τότε η Ντίνα, πριν προλάβουν να αντιληφθούν την ύπαρξη τους οι Γερμανοί, έριξε τον Φώτη σ ένα αυλάκι και αφού τον σκέπασε με χόρτα, τον άφησε εκεί και συνέχισε στον δρόμο μόνη της.
Φθάνοντας στα Καλάβρυτα το ίδιο βράδυ πήγε στο χωράφι του Καππή, όπου μαζί πλέον με άλλες γυναίκες άρχισαν την αναζήτηση ανάμεσα στα πτώματα. Αφού τον βρήκε είχε την ψυχική δύναμη και τον μετέφερε!!! στο Νεκροταφείο των Καλαβρύτων, όπου την βρήκαν το επόμενο πρωί λιπόθυμη πια δίπλα στον νεκρό αδελφό της.
Στη μνήμη του θείου μας Γεωργίου Κατσαΐτη (τον οποίο δεν είχαμε την τύχη οι περισσότεροι από μας – ανίψια, κ.α. – να γνωρίσουμε), ο πατέρας μου Φώτιος έδωσε στο τέταρτο παιδί του το όνομα ΓΕΩΡΓΙΟΣ, ενώ η θεία μου η Βασιλική έδωσε στο πρώτο της παιδί το όνομα ΓΕΩΡΓΙΑ. Η δε γιαγιά μας Τασούλα (η μάνα του) μέχρι το 1965 που έφυγε από τη ζωή, δεν έβγαλε ποτέ το μαύρο μαντήλι από το κεφάλι της».
Εκτελέστηκε από τους Γερμανούς στις 13-12-1943 στην Λάκκα του Καπή.
Γεννήθηκε σ ένα μικρό χωριό το Νεοχώρι Καλαβρύτων. Ήταν γιος του Παναγιώτη Κατσαΐτη και της Τασούλας Τζοβόλου. Είχε άλλα τέσσερα αδέλφια : τον Φώτιο, την Κωνσταντίνα, τη Σοφία και τη Βασιλική.
Διέμενε στα Καλάβρυτα και εργαζόταν στο εμπορικό κατάστημα του θείου του Ιωάννη Τζόβολου (αδελφού της μητέρας του), ο οποίος καταγόταν από το χωριό Τρεχλίστρα Καλαβρύτων. Είχε «τύχη βουνό», έλεγαν τότε οι συγχωριανοί του!
«Ο Γιώργος, όπως αφηγείται η ανιψιά του Ελένη Φωτίου Κατσαΐτη – Μπακαρέζου (στηριζόμενη στις μαρτυρίες του πατέρα της Φώτη και της θείας της Κωνσταντίνας), εκείνη την αποφράδα μέρα -τη Δευτέρα της 13ης Δεκεμβρίου του 1943- βρισκόταν στα Καλάβρυτα. Τις αμέσως προηγούμενες ημέρες είχε προηγηθεί συνομιλία με τη μητέρα του και τον αδελφό του Φώτη, οι οποίοι επέμεναν να φύγει απ τα Καλάβρυτα ‘’μέχρι να ηρεμήσουν τα πράγματα’’, όπως έλεγαν. Όμως εκείνος αρνιόταν λέγοντας ότι δεν άφηνε τον θείο του τον Γιάννη ‘’ξεκρέμαστο’’. Αξιοσημείωτο είναι ότι είχε προηγηθεί προσπάθεια της αδελφής του της Ντίνας, η οποία είχε έρθει από την Αθήνα στα Καλάβρυτα πριν από λίγες μέρες με σκοπό να τον πάρει για να γυρίσουν μαζί στο Νεοχώρι. Ωστόσο, ήταν και πάλι ανένδοτος.
Τα μισόλογα ότι οι Γερμανοί θα κάψουν τα Καλάβρυτα μεταδίδονταν από σπίτι σε σπίτι από την προηγούμενη. Στη διάρκεια της μέρας μαθεύτηκε στο χωριό για το μεγάλο κακό που είχε συμβεί στα Καλάβρυτα χωρίς να γνωρίζει κανείς λεπτομέρειες, κι έτσι τα δυο του αδέλφια ο Φώτης με την Ντίνα ξεκίνησαν να πάνε για να τον βρουν. Στον δρόμο προς τα Καλάβρυτα συνάντησαν περίπολο των Γερμανών. Τότε η Ντίνα, πριν προλάβουν να αντιληφθούν την ύπαρξη τους οι Γερμανοί, έριξε τον Φώτη σ ένα αυλάκι και αφού τον σκέπασε με χόρτα, τον άφησε εκεί και συνέχισε στον δρόμο μόνη της.
Φθάνοντας στα Καλάβρυτα το ίδιο βράδυ πήγε στο χωράφι του Καππή, όπου μαζί πλέον με άλλες γυναίκες άρχισαν την αναζήτηση ανάμεσα στα πτώματα. Αφού τον βρήκε είχε την ψυχική δύναμη και τον μετέφερε!!! στο Νεκροταφείο των Καλαβρύτων, όπου την βρήκαν το επόμενο πρωί λιπόθυμη πια δίπλα στον νεκρό αδελφό της.
Στη μνήμη του θείου μας Γεωργίου Κατσαΐτη (τον οποίο δεν είχαμε την τύχη οι περισσότεροι από μας – ανίψια, κ.α. – να γνωρίσουμε), ο πατέρας μου Φώτιος έδωσε στο τέταρτο παιδί του το όνομα ΓΕΩΡΓΙΟΣ, ενώ η θεία μου η Βασιλική έδωσε στο πρώτο της παιδί το όνομα ΓΕΩΡΓΙΑ. Η δε γιαγιά μας Τασούλα (η μάνα του) μέχρι το 1965 που έφυγε από τη ζωή, δεν έβγαλε ποτέ το μαύρο μαντήλι από το κεφάλι της».
Εκτελέστηκε από τους Γερμανούς στις 13-12-1943 στην Λάκκα του Καπή.
Image
